خبرنگار سینماپرس، علی عطشانی کارگردان اولین فیلم سه بعدی ایران در ادامه نشست در مورد شرایط سخت تولید و تاثیر کمبود بودجه و امکانات در ساخت آن توضیح داد:

من قاطعانه می گویم که اگر مرا از این پروژه فاکتور بگیرند و یک بودجه خوب در اختیار این فیلم باشد  فیلمی به مراتب قوی تر از «آواتار» می توانند بسازند.

*اینجا این سوال پیش می آید که ضعف فیلمنامه مربوط به بودجه نمی شود. آن را چطور توجیه می کنید؟

وقتی در ابتدا فیلمنامه اصلی فیلم را انتخاب کردیم به مراتب از فیلمنامه نهایی بهتر بود و اصلا باگ نداشت. تکنیسین سه بعدی وقتی فیلمنامه را خواند گفت 70 درصد این کار را باید تروکات انجام بدهیم. یک نسخه هم جلوی ما گذاشت که دیدیم چند میلیون دلار باید هزینه کنیم! ما که نمی توانستیم این کار را انجام دهیم. پس به ما گفت باید رئال سه بعدی بسازید. 10 سکانس پیشنهادی هم به ما داد که با این ده سکانس بشود فیلم را سه بعدی کرد. هیچ انتخاب دیگری هم نداشتیم.

فیلمنامه نویس ما ده سکانس را می گیرد و باید در فیلمنامه بگنجاند. باید داستانک اضافه کند، شب را روز و روز را شب کند و یک سری سکانس ها را حذف کند، اینجاست که باگ ها شروع می شوند.

* همیشه اولین ها همینطور است. آقای عظیمی هم در مورد اولین انیمیشن سینمایی همین را گفت که مجبور بوده فیلمنامه ای را انتخاب کند که هم ساختش آسانتر باشد و هم جذب مخاطب بالاتری داشته باشد تا بتواند هزینه هایش را تامین کند. همانطور که فیلم دختر لر به عنوان اولین فیلم صامت سینمای ایران با همه ضعف هایش ماندگار شد این فیلم هم ماندگار می شود اما انتقادات ما برای این است که شاید می شد فیلم اشکالات کمتری نسبت به این شکلی که الان اکران شده است داشته باشد.

بله می شد. انتقادات شما هم خوب است از آن جهت که من پاسخش را می دهم و بعد شاید یک مسئولی این آسیب شناسی را بخواند  و برای فیلم های بعدی و بعدی این مشکلات تکرار نشود.

*مخاطبی که بعد از دیدن فیلم احساس می کند این فیلم ضعف هایی دارد از کجا باید پاسخ مشکلاتش را بشنود؟

مخاطب عام به طور کامل بیش از نیمی از مخاطبان که فیلم را می بینند با فیلم من مشکلی ندارند. اصولا علوم انسانی جزو علومی ست که سلیقه های مختلف در مورد آن نظر می دهد. «بنهور» را هم که بسازی ممکن است کسی از آن ایراد بگیرد. من اصلا منکر ضعف های این فیلم نیستم. ضعف هایش را بگذارید به پای اولین بودنش. اصلا پا  را از این فراتر بگذاریم. خیلی صادقانه می گویم شاید ما حواسمان بیشتر به سه بعدی بودن بوده است که این طبیعت کار است.

ما داریم این را پروپاگاندا می کنیم که این اولین فیلم سه بعدی ایران است. اگر این فیلم الان اکران شده بود و وجه سه بعدی اش خوب نبود بهتر بود یا حالا؟ طبیعتا خیلی فاجعه بود اگر سه بعدی آن خراب بود چون می گفتند فیلم اصلا در نیامده است.

من خدا را شاکرم که شما به عنوان یک خبرنگار و نماینده اهالی رسانه این فیلم را به عنوان اولین فیلم سه بعدی تاریخ ایران قبول کرده ای و در مرحله بعد به آن انتقاد داری. این یعنی برنده شدن «آقای الف» و پیروزی اولین فیلم سه بعدی ایران.

*اگر در این شرایط اقتصادی که کشور دارد همین مقدار بودجه با همین شرایط اکران در اختیارتان قرار بگیرد باز فیلم سه بعدی می سازید؟

الان که وضعیت اکران به خاطر فشاری که «آقای الف» به سازمان و مجموعه سینما بهتر شد. اما بستگی به شرایط فیلمنامه و حال و هوای خودم دارد. چون من به شدت آدم دلی ای هستم. دلم بخواهد یک کاری را بکنم به سراغش می روم. شاید خیلی معقول و منطقی فکر نکنم. اگر واقعا آدم حسابگری بودم این فیلم را نمی ساختم. با دلم و حسم رفتم جلو وگرنه این کار را نمی کردم.

*ولی المان های تجاری را هم در نظر گرفتید.

منظورم از حسابگری این نبود که به بازگشت سرمایه فکر نکردم. این فیلم در بدبینانه ترین حالت اصل و یک سود جزیی برمیگرداند. بحث مالی برای من تضمین شده بود. همین الان رایت ویدیوئی آن را هر کسی بخواهد بخرد –با توجه به اینکه کپی رایت فیلم های سه بعدی را نمی توان خرید- اصل و فرع سرمایه ما را بر میگرداند. برای همین المان هایی که برای خرید این برند توسط دیگران احتیاج است رعایت شده است.

*تجهیزات آقای الف قرار است که برای اکران فیلم های سه بعدی خارجی بماند ؟

بخش خصوصی دارد این کار را انجام می دهد و این دوستان سینماها را مجهز کرده اند که باید خودشان تصمیم بگیرند. ممکن است اگر فیلم سه بعدی دیگری ساخته شود از آن استفاده کند.

*استقبالی که از این فیلم شد با توجه به اینکه اولین فیلم در حیطه سه بعدی است و همیشه اولین ها مورد توجه بیشتری قرار می گیرند، چقدر مطابق ذهنیت و توقع شما بود؟

من چون می دانستم راهم سربالایی ست سعی می کردم اصلا به اینکه چه اتفاقی می افتد فکر نکنم. شاید اگر این فکرها را می کردم اصلا «آقای الف» را نمی ساختم. بر اساس «الخیر فی ماوقع» جلو رفتم که به صلاح پروژه است. از طرف دیگر اگر یک فیلمنامه 4-5 نفری که یک شب تصمیم میگیرند بروند سینما در کمترین حالت 30 هزار تومن پول بلیط می دهند و با هزینه رفت و آمد و شام باید 100 هزار تومان هزینه کنند. برای یک کارمند یا کارگر که بخش عمده ای از مخاطب سینما را از قدیم تشکیل می دادند آیا الان مقروم به صرفه است؟ همین می شود که صبر می کنند دی وی دی فیلم بیاید تا 2000 تومان بیشتر هزینه نکنند.

فکر نکنید اینکه الان فیلم های ما 5 میلیارد می فروشد نشانه تحول سینما ست. همان فیلم 5 میلیاردی را یک میلیون نفر از جمعیت 70 میلیون نفری ایران دیده اند! این یعنی فاجعه برای سینما ما. یعنی سینما جزوی از سبد خانواده ایرانی نیست. پس مشکلات باید از پایه حل شود. حالا به همه این ها اضافه کنید که بلیط این فیلم 10 هزار تومان است و خیلی ساده لوحانه است که من تصور کنم مردم برای دیدن آن صف می بندند. وقتی خوشحال می شوم که سه سالن تک سئانس در سئانس فوق العاده آن را اکران می کنند و در یک هفته آغازی 20 ملیون تومان می فروشد. این فوق العاده است.

*به نظرتان «آقای الف» به عنوان اولین فیلم سه بعدی در ایران چقدر با اولین فیلم های سه بعدی در کشورهای دیگر مثلا آسیایی که این تکنولوژی را وارد سینمایشان کرده اند قابل مقایسه هستید؟

در کل صحبت های من این یکی از بهترین سوالاتی بود که پرسیده شده است. مثلا در سینمای هند تا به حال 3 تا 4 فیلم سه بعدی ساخته شده که من خیلی خوشحال می شوم یکی روزی در استودیوی ما مهمان باشید تا اولین فیلم سه بعدی سینمای هند را با هم ببینیم. من چیزی نمی گویم تا شما  قضاوت کنید که بالیوود با آن امکانات در مقایسه با ما چه فیلمی ساخته است. شاید خیلی از سوالاتی که از ما می کنید را دیگر نداشته باشید.

*اینگونه که شما می گویید، اگر در یک جشنواره آسیایی فیلم های سه بعدی ساخته کشورها اکران شوند شاید خیلی از نقاط ضعف و قوت پنهان مانده فیلم شما آشکار شده و فضای منصفانه تری برای نقد پیش روی منتقدان باشد.

فکر این هستیم که در پخش جهانی آن کار کنیم. اما چون هنوز این پدیده فراگیر نشده جشنواره ها به صورت اختصاصی بخشی برای فیلم سه بعدی ندارند. اگر هم به جشنواره ای فیلم را ارائه بدهیم قطعا در بخش جنبی  یا نگاه های ویژه اکران می شود.  این کار را می کنیم اما اینکه با فیلم های سه بعدی اول دیگر کشور ها بتواند در یک جشنواره جمع شود این در ید ما نیست. فکر خوبی ست و ما هم دنبال آن هستیم اما بهتر است که اول این بچه را به سرانجام برسانیم و بعد به بچه دیگری برسیم.

---------------------

گفت‌وگو از نفیسه علوی